De geschiedenis van het daltononderwijs

Het daltononderwijs is meer dan een onderwijsmethode; het is een manier van leven die leerlingen inspireert om zelfstandig, verantwoordelijk en samenwerkend te leren. Maar waar begon dit alles? We nemen je mee naar het begin van de 20e eeuw, waar de visie van Helen Parkhurst de basis legde voor een onderwijsrevolutie. Ontdek hoe haar vernieuwende aanpak ontstond en waarom haar ideeën vandaag de dag nog steeds springlevend zijn.

Het verhaal van Helen Parkhurst

De grondlegster van het daltononderwijs was de Amerikaanse onderwijzeres Helen Parkhurst (1886 – 1973). Nog voordat ze haar opleiding tot leerkracht had afgerond, begon ze te werken op een eenmansschooltje in Waterville, Wisconsin. Parkhurst onderging zelf het ‘demotiverende luisteronderwijs’, zoals ze het zelf noemt. Maar als ze op zeventienjarige leeftijd zelf voor de klas staat, wil ze het ‘allemaal anders’ doen.

De groep waaraan ze lesgaf was behoorlijk groot, zo'n 40 kinderen van verschillende leeftijden en niveaus. Omdat ze er alleen voor stond, vond Parkhurst klassikaal lesgeven niet zinvol want ze merkte verveling op bij veel kinderen vanwege de grote verschillen in leeftijd en niveau. Daarom besloot ze het anders aan te pakken.

Ze laat de vijf rijen, in de vloer vastgezette, schoolbanken losschroeven en zet de banken bijeen in tafelgroepen, die ze als themahoeken – voor elk vak een hoek – inricht. De leerlingen kunnen er zelfstandig aan hun taak werken. Voor jongere kinderen zijn er weektaken, voor oudere kinderen maandtaken. Kinderen kregen niet alleen instructie van haar, maar ook van elkaar.

De leerlingen kregen de verantwoordelijkheid voor hun eigen taken, terwijl Parkhurst extra uitleg gaf aan kinderen die dat nodig hadden. Na het afronden van haar opleiding werkte ze haar vernieuwende lesmethoden verder uit. Zo werd het Daltononderwijs geboren.

Helen Parkhursts aanpak legde de basis voor een manier van onderwijs die de nadruk legt op zelfstandigheid, samenwerking en verantwoordelijkheid. Haar ideeën hebben een blijvende invloed gehad en worden nog steeds wereldwijd toegepast in daltonscholen.